«Οι Τούρκοι στρατιώτες χώρισαν τους άντρες από τις γυναίκες. Δε μας έδωσαν παρά λίγα λεπτά για να φτιάξουμε τους μπόγους μας. Περπατούσαμε σε σειρές στους δρόμους που ήταν σπαρμένοι με πτώματα. Όταν μπάρκαρα με τη γιαγιά μου για ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή, ο πατέρας μου μάλλον είχε ήδη πεθάνει. Κανείς δεν ήξερε πώς και κανείς δεν ήξερε τι είχε απογίνει το πτώμα του. Η θάλασσα ήταν κόκκινη απ το αίμα. Πάνω στην αναμπουμπούλα, η μάνα και τ αδέρφια μου πήραν άλλο καράβι...»
Αυτό μου διηγούταν συχνά ο πατέρας μου. Μια ιστορία τόσο μακρινή και συνάμα τόσο κοντινή. Μια αφήγηση που αντηχεί μέχρι σήμερα, με τη φωνή του να κόβεται απ τα δάκρυα και τις σιωπές. Εικόνες και λέξεις κόντρα στη λήθη.