Ο χρόνος βρίσκει κάποτε απέναντί του, σαν αθέμιτο ανταγωνιστή του, έναν απλό αλλά ευαίσθητο προικισμένο άνθρωπο όπως σε αυτήν την περίπτωση, έναν ποιητή που τολμάει να αρθρώσει το ανάστημά του προσπαθώντας να κάνει αισθητή την παρουσία του κι εφευρίσκοντας αυτοσχέδιες μηχανές αθανασίας με τον διαχρονικό του λόγο ως πρωταρχικό μέλημα για την ύπαρξή του. Ο Αρχίλοχος ο Πάριος συλλαμβάνει το αίτημα των καιρών του βιώνοντας το συναίσθημα σαν απόλυτη έκφραση με την προσωπική του ποίηση. Η νεωτεριστική αυτή ιαμβική ποίηση του Αρχίλοχου μιλάει για τον πόνο, τον φθόνο και τον έρωτα όπως τις βίωσε στην πολυτάραχη ζωή του όπως και για τον θυμό και την οργή του ενάντια σε κάθε είδους αδικία. Ο ίδιος συγκρούστηκε και αδικήθηκε από τους ταξικά ισχυρότερους της ολιγαρχικής του κοινωνίας και κατέφυγε στις Μούσες να βρει το δίκιο του. Ο γνήσιος λυρικός του λόγος φυσικά πηγάζει από την χλωρίδα και πανίδα της Πάρου της Γεωμετρικής εποχής. Δεν είμαστε δα και τόσο διαφορετικοί από αυτόν σήμερα... Στην εφηβεία και την ωριμότητα για πάνω από πενήντα χρόνια συμπορεύτηκα μαζί του και έτσι τελικά ποιητική αδεία πήρα το θάρρος κάποτε να τον υποδυθώ. Το αποτέλεσμα θα το κρίνουν οι αναγνώστες.