Μπαίνει φουριόζος ο ποιητής στις καρδιές μας, ν αφήσει παράπονα, οργή, αγωνία, θλίψη. Να είναι προνόμιο της νιότης, άραγε, ότι μπορεί να τα νιώθει όλα ταυτόχρονα, σε μέγεθος αναπάντεχα μεγάλο; Η? μήπως οι καιροί τούτοι απαιτούν σιωπή, από ανθρώπους που κραυγάζουν τα σωθικά τους για αλήθεια;

Ότι κι αν ευθύνεται, φτιάχνει ποιητές που δεν βολεύονται σ αυτή τη διπρόσωπη κανονικότητα μας. Γιατί, στ αλήθεια, πως καταφέραμε να βλέπουμε κανονικότητα, την αλλοπρόσαλλη πραγματικότητα που ζούμε;

Ευτυχώς για εμάς, οι ποιητές είναι επίμονοι εργάτες της ατόφιας αλήθειας και δεν μας αφήνουν να χαθούμε στον «μεθυστικό» λαβύρινθο της συνεχούς αυτοπραγμάτωσης αλλά μας τραβάνε δυνατά απ το μανίκι να μεθούμε να μοιραζόμαστε τους προσωπικούς μας θησαυρούς γνώσης και συναισθήματος.

Ένας τέτοιος ποιητής είναι και ο Συμεωνίδης. Μέσα στις λέξεις του, μεγεθύνει το ανάστημά του και απαιτεί ασυμβίβαστα να δρέψει τους καρπούς της σποράς του, ν αγαπήσει κι αυτά που μισεί και να ζήσει!