Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ 1ης ΓΡΑΦΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ

Το βιβλίο αυτό αρχίζει με την φράση της Μ. Γιουρσενάρ. Δεν είναι τυχαίο. Μπορεί ο και η άνθρωπος να παραμένει ένα έκπαγλο, αντιφατικό, ελπιδοφόρο και συχνά χαμένο, στοίχημα μπροστά στην ομορφιά και στην ασχήμια του κόσμου. Αλλά η Παιδεία κι η Τέχνη επιμένουν... Η ιδιαίτερη έμφαση στη σχέση που υπάρχει μεταξύ εκπαίδευσης και πολιτισμού και η διερεύνηση της σε επίπεδο εκπαιδευτικής πρακτικής, οι νέες δυνατότητες προβολής, ερμηνείας κατανόησης, και αξιοποίησης βασικών προϊόντων, θεωριών και εννοιών της πολιτισμικής πραγματικότητας που προσέφερε η νέα τεχνολογία, δεν άργησαν, στις αρχές του 21ου αιώνα, (σε μια εποχή βαθύτατων κοινωνικών και πολιτιστικών μεταβολών, μια εποχή "σύγχυσης" μεταξύ σημαντικού κι ασήμαντου και διαμάχης για το τι θα αποδειχθεί "σημαντικό" κι "ασήμαντο" στο μέλλον), να δημιουργήσουν την Πολιτιστική Εκπαίδευση (Π.Ε.) ως ένα ιδιαίτερο και πολυσήμαντο πεδίο πράξης έρευνας και παιδαγωγικής.

Όσοι/ες επιμένουν να αγωνίζονται για κάτι καλύτερο στη ζωή, σε μια αίθουσα διδασκαλίας, σε μια σκηνή θεάτρου, σε ένα εργοστάσιο ή σε μία γειτονιά, γίνονται από μόνοι/ες τους μάρτυρες μιας φύσης πιο πολύπλοκης από όσο τη θέλουν τα κουτάκια των επίσημων ρητορικών. Και μιας παιδαγωγικής που αρνείται να εκχωρήσει την υποχρέωση της να συμβάλλει σε έναν δικαιότερο κόσμο.

Η εποχή είναι δύσκολη και πολλοί/ές κρύβονται πίσω από τις δυσκολίες, οι οποίες μπορούν να μας στερήσουν τα πάντα εκτός από αυτό που "επιβιώνει", δλδ το μέταλλο που έχουμε δομήσει στην ψυχή και στην προσωπικότητά μας για να τις αντιμετωπίσουμε δίχως να αποκτηνωθούμε.

Η σημαντικότητα της παιδείας, και φυσικά της Πολιτιστικής Εκπαίδευσης ευρύτερα μα κι εντός της εγκύκλιας εκδοχής της, υπενθυμίζει την φράση της Μ. Γιουρσενάρ: "Τίποτε δεν είναι πιο αργό από την γέννηση του αληθινού ανθρώπου".