Αποφεύγω πια τα άτομα
που μιλάνε πολύ για να πούνε τίποτα.
Και τα άλλα που βαφτίζουνε ειλικρίνεια
την κακεντρεχή τους αγένεια.
Τους δηκτικούς, τους κομπορρήμονες,
πιο πολύ τους ξερόλες.
Μ ενοχλούν οι ηθικολόγοι.
Τρέμω τους ευφυείς ανήθικους
κι όσους ζέχνουν βία
αλλά καμώνονται πως κανέναν δεν άγγιξαν
αφού μύτη δεν άνοιξε.
Είμαι επιφυλακτική στους δημοφιλείς,
καχύποπτη στους αψεγάδιαστους
και βούτυρο στους αθώους.
Αυτούς τους θρηνώ τα βράδια.

Κι από ποιήματα, προτιμώ αυτά
με τις καρφωμένες λέξεις.