Το άρωμα της περιπλάνησης

Κανείς κανέναν δεν ρωτά, ποτέ δεν λογαριάζει
πώς είναι η πλάση τωρινή, το αύριο δεν χαράζει.
Σήμερα πρέπει να σκεφτείς και να αποφασίσεις
αν η ζωή που θες και ζεις σ αφήνει ν αγαπήσεις.
Να νοιώσεις πόνο σουβλερό απ του έρωτα τα βάθη
στο φλιτζάνι του καφέ ας μείνει κατακάθι.
Εσύ θα έχεις πια γευτεί το άρωμα εκείνο
που αγιάζει στόματα μοσχοβολάει σαν κρίνο.
Μα αν πλανιέσαι άσκοπα, άνθρωπε, μες στο σκότο,
τυφλός εσύ δεν θα μπορείς να δεις το ουράνιο τόξο.
Τις υπερώιες φωνές εκεί που περιμένεις
τους ήχους θα φαντάζεσαι, θα μένεις, θα ταράζεσαι
και δεν θα τις προσμένεις.
Θα σου φωνάζουν βροντερά, θα σε χτυπάει ρίγος,
θα λες συγνώμη, βρε ζωή, δεν πρόλαβα το σφρίγος.
Μια αγκαλιά απάνεμη, μια ομορφιά ροδένια
που απλώνει κι ευωδιάζεται μια γη παραμυθένια.
Ίσα που πρόκανα να δω, ίσα να τη γνωρίσω
μα δεν μπορώ ο αδύναμος να την ακολουθήσω.