«Τη διακατέχει το δαιμόνιο της ζωής» έλεγε για εκείνη ο Αλμπέρ Καμύ, με τον οποίο έζησε έναν έρωτα δεκαέξι ολόκληρα χρόνια. Εκείνη είναι η Μαρία Καζαρές, τρώει σαν λύκος, γελάει εκκωφαντικά, διαθέτει φλογερό αισθησιασμό, κοιμάται βαριά, έχει γεννηθεί και μεγαλώσει στη Γαλικία και το 1936 έρχεται ως πρόσφυγας στο Παρίσι, μαζί με τη μητέρα της, σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών. Πολύ γρήγορα βάζει στόχο να μάθει την ανελέητη γαλλική γλώσσα και να γίνει ηθοποιός. Τίποτα δεν τη σταματά, ούτε η αποτυχία της στις εισαγωγικές εξετάσεις της δραματικής σχολής ούτε οι κώδικες της παρισινής κοινωνίας. Πολύ σύντομα το ταλέντο της θα λάμψει στον κινηματογράφο, στα Παιδιά του Παραδείσου του Μαρσέλ Καρνέ, στις Κυρίες του δάσους της Βουλόνης του Ρομπέρ Μπρεσσόν και στον Ορφέα του Ζαν Κοκτό. Αλλά πολύ περισσότερο στο θέατρο, με τον Ζαν Βιλάρ ως σκηνοθέτη, στο Φεστιβάλ της Αβινιόν.

Η Ανν Πλανταζενέ μάς αφηγείται την περιπέτεια μιας σπουδαίας γυναίκας και μιας μεγάλης καλλιτέχνιδας, τις μάχες της, τη δόξα, την τραγωδία...