Στο βιβλίο αυτό περιγράφονται οι αλλαγές που έχουν συντελεστεί στα πεδία των πολεμικών συγκρούσεων κατά τον 20ό αιώνα και τις πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα. Η φύση του πολέμου παραμένει αναλλοίωτη, αλλά η μορφή του συνεχώς εξελίσσεται βάσει των διεθνοπολιτικών, τεχνολογικών και κοινωνικών δεδομένων που επικρατούν. Νέες μορφές πολέμου έχουν εμφανιστεί που χρήζουν επιστημονικής ανάλυσης επειδή παρουσιάζουν καινοτομίες π.χ. «πόλεμος 4ης γενιάς», «απεριόριστος», «υβριδικός». Στην εποχή της μετα-μετανεωτερικότητας, ο πόλεμος δεν έχει όρια και περιορισμούς.

Ο συγγραφέας επικεντρώνεται σε διαφορετικές θεωρητικές και πρακτικές προσεγγίσεις της αποτροπής και της άμυνας, δύο έννοιες που συχνά συγχέονται μεταξύ τους. Η αποτροπή έχει κατά κύριο λόγο στρατηγική διάσταση, ενώ η άμυνα είναι από τη φύση της περισσότερο επιχειρησιακή και τακτική. Εξηγούνται εδώ τα είδη της αποτροπής και της άμυνας που αντιπροσωπεύουν διαφορετικά ρεύματα και προσεγγίσεις. Στα πλαίσια της ανάλυσης εξετάζονται τα μέχρι τώρα διδάγματα από τον πόλεμο στην Ουκρανία, με στόχο να εμπλουτιστεί η θεωρητική συζήτηση και να διερευνηθούν οι πιθανές επιπτώσεις. Τέλος, αναλύεται η ελληνική περίπτωση, σε μια προσπάθεια να εξηγηθεί η εξέλιξη της αποτροπής και της άμυνας μετά το 1974.

Ο συγγραφέας προτείνει μια νέα φιλοσοφία για την αποτροπή και την άμυνα της χώρας κατά τη δεκαετία που διανύουμε και την επόμενη.