Μακάρι να ήταν και οι άνθρωποι καλοί σαν τα δελφίνια. Η απέραντη θάλασσα καμιά φορά αγριεύει, λυσσομανάει, αιφνιδιάζει κι επιτίθεται με την αξεπέραστη δύναμη μιας τρίαινας? άλλες πάλι φορές γίνεται μια μειλίχια ερωμένη, σου χαϊδεύει το πρόσωπο με γλυκές αύρες, απαλύνοντας τις θύμησες των εκδικητικών της ξεσπασμάτων, ζητάει συγνώμη σχεδόν. Είναι συνάμα πηγή ευλογίας και συμφοράς. Το θαλασσί, που όλοι βλέπουμε, είναι ο υμένας που κρύβει το απέραντο σώμα της θάλασσας? οι ανατριχίλες που ξεκινούν με την πνοή του ανέμου είναι το ξύπνημα του υγρού στοιχείου. Ξέρει καλά τον βυθό της θάλασσας ο Μουσταφά...

Η θάλασσα είναι το κυρίαρχο στοιχείο του βιβλίου, η θάλασσα που δίνει και που παίρνει, σκληρή αλλά και γλυκιά σαν τη ζωή, απρόσμενη σαν τα γυρίσματα της μοίρας. Σε ένα ψαροχώρι στις ανατολικές ακτές του Αιγαίου, που δεν είναι ανέγγιχτο από τα παγκόσμια προβλήματα της εποχής μας, ένας λιγομίλητος ψαράς και η γυναίκα του αγωνίζονται να συνεχίσουν τη ζωή τους μετά τον χαμό του επτάχρονου παιδιού τους στη θάλασσα που τόσο αγαπούσε. Βιώνουν τη ζωή και τον θάνατο, τη δυστυχία και την ευτυχία μέσα από απροσδόκητους δρόμους...