Ο εκτοπισμός των Ελλήνων της περιοχής Κερασούντας, αλλά και ολόκληρου του Πόντου στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας, μέχρι το Κουρδιστάν, δήθεν για στρατιωτικούς λόγους, αποσκοπούσε στην εξολόθρευσή τους με πρόγραμμα σφαγής και εξόντωσης. Ο εκτοπισμός τους μέσα στο καταχείμωνο, η εισαγωγή τους σε λουτρώνες, οι βιασμοί ψυχών και σωμάτων νεαρών γυναικών και παρθένων, η εξάντληση, η εγκατάλειψη των εξαντλημένων γυναικών και των μικρών παιδιών τους, των νεαρών μητέρων με τα βρέφη τους, η μη διανυκτέρευση σε κατοικημένα μέρη για να μη βοηθηθούν οι εξουθενωμένοι, οι κακουχίες, η λιμοκτονία, οι θάνατοι των εκτοπισμένων μέσα στα χιόνια και στους πάγους - που παρέμειναν άταφοι και βορά στα θηρία και στα όρνεα - οι δολοφονίες βιασμένων γυναικών καθ οδόν από τους στρατοχωροφύλακες και τους μουσουλμάνους χωρικούς, η άφιξή τους στους προορισμούς τους και η εν συνεχεία μετακίνησή τους, η δήθεν επιστροφή τους στην πατρίδα, ο πυρπολισμός των σπιτιών τους, αποτελούν ύβρι και στίγμα για τον ανθρώπινο πολιτισμό. Η φρίκη και ο σπαραγμός όσων καλούνταν να συγκεντρωθούν για να εκτοπιστούν, τα δάκρυα, οι ικεσίες, οι παρακλήσεις, ο ξαφνικός θάνατος ασθενών, αρρώστων και εξασθενημένων σωματικά ατόμων, που προκαλούσαν τις ειρωνείες, τα γέλια, τις ακολασίες και τις βαρβαρότητες των συνοδών στρατοχωροφυλάκων ήταν ένα ασύλληπτο δράμα που προκαλεί αποτροπιασμό μέχρι σήμερα στην ανθρωπότητα.