Εξήντα ένα ποιήματα και πεζοποιήματα – σε μονό αριθμό, όπως κανείς αγοράζει τριαντάφυλλα, κίτρινα κατά προτίμηση. Πέντε ενότητες με ρευστά όρια, καθώς κάποια ποιήματα έφυγαν από τη δική τους και τρύπωσαν αλλού. Μότο-ομπρέλα κάθε φορά ο στίχος κάποιου άλλου ποιητή, που κάποια στιγμή, μετά την ολοκλήρωση του βιβλίου, πήρε τη θέση του κάτω από τον τίτλο κάθε ενότητας, συνομιλώντας με τα ποιήματά της.

Θα θυμηθούμε διάφορα πρόσωπα, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο (δεν) έχουν περάσει από τη ζωή μας. Κάποιους τους αγαπήσαμε, κάποιους νομίσαμε πως τους αγαπήσαμε, κάποιους νομίσαμε πως δεν τους αγαπήσαμε. Πάντως, ίσως όλοι και να εξακολουθούν να μας αρέσουν, ακόμα και ο εαυτός μας. Στο φόντο η μουντάδα της μοναξιάς, η επιθυμία να στρέψουμε το βλέμμα σε κάτι φωτεινό, η οποία διαρκώς συναντά εμπόδια. Οδηγός η ανάγκη της συντροφικότητας και της παρέας, αλλά και η απέχθεια προς τις νοσηρές προεκτάσεις που καμιά φορά μπορεί να πάρει η ικανοποίηση αυτής της ανάγκης, βάζοντας τελικά εμπόδια ανάμεσα σε εμάς και σε αυτούς που εμπιστευόμαστε.