ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟΣΤΑΣΗΣ

Ένας προπονητής δίνει οδηγίες, ένας αθλητής προσπαθεί να τερματίσει τον «Αυθεντικό» μαραθώνιο κι ένας αναγνώστης ψάχνει να βρει τα ίχνη ενός χαμένου περιοδικού. Τρία πρόσωπα συνομιλούν στον δρόμο για το Καλλιμάρμαρο και μέσα σε σαράντα δύο κεφάλαια προσπαθούν να εμπνεύσουν ο ένας τον άλλον. «Γιατί η απόσταση του μαραθωνίου δεν είναι μόνο από τον Μαραθώνα μέχρι το Παναθηναϊκό Στάδιο, αλλά, κυρίως, η διαδρομή της απόστασης μέσα μας».

Εστίασε στην τεχνική και στη γοργή κίνηση των χεριών. Τρέξε χαμηλά και οικονομικά. Κάθε διασκελισμός να σε ωθεί μπροστά. Ζόρικα χιλιόμετρα είναι τα: 16ο, 20ό, 21ο, 22ο, 25ο, 26ο, 28ο και 31ο. Να θυμάσαι ότι το πεντάρι, από το 20ό μέχρι το 25ο, είναι το δυσκολότερο της διαδρομής από πλευράς συνολικής ανάβασης, καθώς κερδίζει 89 μέτρα στο σύνολό του. Ηρεμία, κι ας πέφτει ο ρυθμός αρκετά. Στον σταθμό, στο τέλος του χιλιομέτρου, είναι ευκαιρία για μερικές γουλιές νερό, ακόμη κι αν έχει κρύο ή βρέχει. Πάρε κι ένα ενεργειακό τζελ, αν δεν πήρες στα τελευταία επτάμισι χιλιόμετρα.

«Ό,τι κι αν γίνει σήμερα, θα τερματίσω», λέω μέσα μου, και πιάνω τη δεξιά πλευρά του δρόμου. Ο μαραθώνιος είναι μια διαρκής κατασκευή πείσματος. Πεισμώνεις απέναντι στην αγωνία σου, στην κόπωση που κάποια στιγμή έρχεται, στην ψυχολογία σου που δεν είναι πάντα όπως τη θέλεις. Πεισμώνεις στον χρόνο που μετρά χωρίς να λογαριάζει τίποτα, στον πόνο που σου χαλάει τη ροή, στον ρυθμό που θέλεις να σημαδέψεις και να κουμπώσεις. Στο τέλος πεισμώνεις ακόμα και στην αδυναμία σου να συνεχίσεις να πεισμώνεις.