Ο Φοίβος Ι. Πιομπίνος, γνωστός από το λογοτεχνικό, μεταφραστικό και δοκιμιογραφικό έργο του, το οποίο στηρίζει την άποψη για την από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι των ημερών μας συνέχεια του ελληνικού πολιτισμού, έρχεται με το τελευταίο του πόνημα να προσθέσει στις χιλιάδες των σελίδων που έχουν γραφτεί για την Τέχνη ένα λιθαράκι, υποστηρίζοντας δύο θέσεις, οι οποίες δεν είναι κατ’ ανάγκην αυτονόητες στον χώρο των καλών τεχνών. Η μία υποστηρίζει πως η Τέχνη είναι ιερή ή δεν είναι Τέχνη παρά καλλιτεχνική έκφραση, θέση που είναι δύσκολο να γίνει αποδεκτή και εγείρει αντιρρήσεις και αντιδράσεις. Η δεύτερη θέση υποστηρίζει, σύμφωνα και με τον πλατωνισμό, πως η Τέχνη οφείλει να συμπορεύεται με την ηθική.