Οι τέχνες και ο πολιτισμός σ αυτήν τη χώρα μεταφέρθηκαν και διαδόθηκαν στα πέρατα του κόσμου, μέσα από τους δρόμους της θάλασσας και αυτούς τους δρόμους, αιώνες τώρα τους φωτίζουν οι πυρσοί ή φάροι όπως καθιερώθηκε να λέγονται.

Η σχέση μου με τους Ελληνικούς Πέτρινους Φάρους ξεκίνησε το 1980-81 όταν τοποθετήθηκα Υποδιευθυντής στην Υπηρεσία Φάρων του Πολεμικού Ναυτικού. Από αυτή τη σχέση και όπως στη συνέχεια εξελίχθηκε, προέκυψε το 1996 μια πρώτη έκδοση ενός λευκώματος με τίτλο "Ελληνικοί Πέτρινοι Φάροι", που εξαντλήθηκε τον επόμενο τότε χρόνο. Η έκδοση περιελάμβανε το σύνολο των επιτηρούμενων φάρων του τόπου μας, των φάρων δηλαδή που για την λειτουργία τους είναι απαραίτητη η ανθρώπινη παρουσία, η παρουσία του φαροφύλακα. Το 2006 ακολούθησε μια δεύτερη βελτιωμένη και συμπληρωμένη έκδοση σε περιορισμένο όμως αριθμό αντιτύπων.

Σήμερα, παρακολουθώντας το αμείωτο ενδιαφέρον τον απλού κόσμου για τους φάρους, κάτι που μπορεί ο οποιοσδήποτε εύκολα να το διαπιστώσει από την επισκεψιμότητα των σχετικών διαδικτυακών τόπων και από τις χιλιάδες φωτογραφικές αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με την παρότρυνση των φίλων μου στο νεοσύστατο "Ελληνικό Ινστιτούτο Ναυτικής Ιστορίας" (ΕΛ.Ι.Ν.ΙΣ) και την υποστήριξη του Ιδρύματος Αικατερίνης Λασκαρίδη, που καθημερινά συνεχίζει αθόρυβα να υπηρετεί αξίες και ιδανικά, σκεφτήκαμε να προχωρήσουμε σε μια γ έκδοση, η οποία είναι συμπληρωμένη με τις πρόσφατες αποκαταστάσεις των φάρων Ταίναρο, Μαλέας και Ντάνα Πόρου που έγιναν με μέριμνα και δαπάνη του Ιδρύματος Αικατερίνης Λασκαρίδη και Κοκκινόπουλο Ψαρών και Μονεμβασιάς, που χρηματοδοτήθηκαν από το Γενικό Επιτελείο Ναυτικού με πιστώσεις του ΕΣΠΑ 2007-2013.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω προσωπικά τον Παναγιώτη Λασκαρίδη, πρόεδρο του Ιδρύματος Αικατερίνης Λασκαρίδη, για την υποστήριξή τον και το ενδιαφέρον του αλλά και όλη την ομάδα των φίλων μου στο Ελληνικό Ινστιτούτο Ναυτικής Ιστορίας, που στάθηκαν δίπλα μου σ αυτό το νέο ταξίδι.