Η ποίηση της Παβίσεβιτς δεν έχει καλολογικά στοιχεία, ούτε μακροσκελείς στίχους. Είναι ποίηση που εκφράζεται με λιτότητα και ακρίβεια, που ενσωματώνει γόνιμα στιγμές ομοιοκαταληξίας, που δεν αρνείται τη σκληρότητα και την αυτοκριτική. Με αυτό τον τρόπο, οι λέξεις αποκτούν ένα απόλυτα ειδικό βάρος σε κάθε στίχο του ποιήματος και καθορίζουν με οριακά εκτεινόμενους σχηματισμούς το τελικό νόημα ή την εντύπωση που θέλει ν’ αποδώσει η ποιήτρια. Υπάρχουν σημεία, όπου η οικειότητα που θα νιώσει ο αναγνώστης, θ’ ανατραπεί και θα τον οδηγήσει σε άγνωστα μονοπάτια, κάθε άλλο παρά αδιάφορα.

Ήταν δικός μας ο:
πόθος για Ήλιο,
πόθος για νερό,
πόθος για εξύψωση,
πόθος για μοναξιά,
πόθος για αγνότητα,
και για πολλά άλλα.
Πλέον, δεν υπάρχουν
άλλοι πόθοι -
- μόνον ο φόβος!