ΤΑ 30+ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟ ΠΡΟΤΥΠΟ

Το εργασιακό πρότυπο των πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών στην Ευρώπη υποχωρεί σταδιακά υπό έναν αρνητικότερο συσχετισμό δυνάμεων για την εργασία, χάριν της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων και υπό το βάρος των νεοφιλελεύθερων δοξασιών. Στην Ελλάδα οι αλλαγές στο πεδίο των εργασιακών σχέσεων συστηματοποιούνται με συνεχείς νομοθετικές παρεμβάσεις από το 1990 και εντείνονται με πρωτοφανείς ρυθμούς κατά την περίοδο των μνημονίων και της πανδημίας, επιβάλλοντας το νέο εργασιακό πρότυπο με άξονα την ευελιξία.

Η θεσμική ενθάρρυνση μιας μεγάλης ποικιλίας ευέλικτων μορφών εργασίας εις βάρος της πλήρους και σταθερής απασχόλησης, η ελαστικοποίηση των ωραρίων, η διευκόλυνση των απολύσεων, η αποδιάρθρωση του συστήματος των συλλογικών συμβάσεων, η εξατομίκευση των εργασιακών όρων, η ενίσχυση των περιορισμών στην άσκηση του απεργιακού δικαιώματος και η διατηρούμενη υψηλή εργοδοτική παραβατικότητα συνδυάζονται με τις αλλαγές στο εργασιακό καθεστώς του δημόσιου τομέα σε μια πορεία συνολικής εργασιακής υποβάθμισης.

Στο πλαίσιο αυτό καταγράφεται και αναλύεται διεξοδικά το περιεχόμενο των επί 30+ χρόνια μέτρων «μεταρρύθμισης» και «επαναρρύθμισης», που συνεπάγονται την σταδιακή, ουσιαστική απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και οδηγούν στην δημιουργία ενός νέου εργασιακού τοπίου με κύρια χαρακτηριστικά την χαμηλά αμειβόμενη, ευέλικτη και επισφαλή εργασία.