Oι εν γένει στοχασχμοί του παρόντος πονήματος αποτελούν, σαφώς, προσωπικές μου απόψεις και απηχούν την έντονη ανησυχία μου για το μέλλον της υπέροχης ελληνικής γλώσσης αφ ενός, αλλά και για άλλα συμβαίνοντα στην πατρίδα μας, αφ ετέρου.

Εκ προοιμίου δηλώνω πως δεν ανήκω εις την κατηγορίαν των ειδικών -φιλολόγων ή γλωσσολόγων- ούτε διατείνομαι ότι η αφορώσα στην γλώσσα μας προσέγγισίς μου διεκδικεί επιστημονικές δάφνες! Όμως, έχω άποψη γι αυτήν και, ειλικρινά, θλίβομαι και πονώ όταν η ίδια κακοποιείται βαναύσως, είτε προφορικώς, είτε γραπτώς, αλλά και για το γεγονός, επίσης, ότι μεγάλο τμήμα των Νεοελλήνων και ιδιαιτέρως των νέων μας δεν γνωρίζει την αξία της, την δύναμη και τον πλούτο της, αλλά και το ότι η ελληνική έχει γονιμοποιήσει, κυριολεκτικώς, τον παγκόσμιο λόγο.