Το Πνεύμα μου κοιμότανε κι αρχίζει να ξυπνάει
Βλέπω τον κόσμο κι απορώ σαν το μικρό παιδί
Ο κύκλος ο ενδέκατος απόψε ξεκινάει
Και μίας γνώσης μυστικής γυρεύω το κλειδί

Θέλω να νιώσω, να γευτώ, να δω και να θαυμάσω
Να αντικρίσω τη ζωή με μάτια καθαρά
Της γνώσης τον πικρό καρπό ξανά να δοκιμάσω
Λες και τα μάτια άνοιξα για πρώτη μου φορά

Ω Ζαραθούστρα Πάνσοφε! Μεγάλε Πυθαγόρα!
Ω Μύστες που μια Έμπνευση σας ένωσε κρυφή!
Δείξτε αυτήν τη σκοτεινή κι ελπιδοφόρα ώρα
Στην πονεμένη μου ψυχή πώς να φιλοσοφεί

Εμπρός λοιπόν! Φιλόσοφοι, Μεσσίες και Προφήτες!
Οι φύλακες των Ιδεών, αιώνιων κι ιερών
Ν’ ακούσουμε πώς τραγουδούν στο Σύμπαν οι Πλανήτες
Μια μελωδία κοσμική, τον Ήχο των Σφαιρών.