Το βασικό πρόβλημα, που απασχολούσε όσους βρίσκονταν στις συναντήσεις ήταν το ζήτημα του νέου δρόμου, αλλά αυτό, ήδη από τότε, το ακούγαμε καιρό. Ο νέος δρόμος είχε αχρηστέψει τον παλιό και ο παλιός τύχαινε να είναι ο μοναδικός δρόμος που ένωνε τη δική μας πόλη με τον «έξω κόσμο». Παλιότερα χρειαζόταν να περάσεις αναγκαστικά από τον παλιό δρόμο και ως εκ τούτου από την πόλη μας. Η εξίσωση αυτή είχε πολλές συνεπαγωγές, που κατέληγαν σε συνέπειες τις οποίες συνειδητοποιούσες ευκολότερα ύστερα από την κατάποση κατάλληλης ποσότητας αλκοόλης. Η αχρήστευση του δρόμου, που ένωνε την πόλη με τις άλλες περιοχές, την έχει φέρει σε κατάσταση παρακμής και σήψης. Τίποτα δεν παράγεται και δεν δημιουργείται πλέον εδώ.

Ο Χρήστος είναι είκοσι ετών και παρακολουθεί κάθε Τετάρτη το μάθημα χορωδίας στο ωδείο. Η παρακολούθηση επί τρία χρόνια και η επιτυχής εξέταση στο συγκεκριμένο μάθημα αποτελούν προϋπόθεση για την παροχή άδειας εξόδου από την πόλη.

Σε έναν τόπο που φθίνει, ο ήρωας ασφυκτιά. Πασχίζει να ορίσει τον εαυτό του και να ταιριάξει στον σωστό τόνο της μελωδίας.

Κοιτάζοντας τους ανθρώπους γύρω του καταλαβαίνει πως όλοι επιθυμούν να φύγουν. Την επόμενη στιγμή ωστόσο, μετά την κατανάλωση ικανής ποσότητας μακιούμ -ενός γλυκίσματος από καβουρδισμένη ζάχαρη που παρέχεται δωρεάν από την πολιτεία και «διώχνει τη θλίψη»- όλοι νιώθουν ευτυχισμένοι. Στον Χρήστο δεν αρέσει η ζάχαρη και ίσως αυτός να είναι ένας από τους λόγους που απεχθάνεται το μακιούμ. Τις Τετάρτες, πριν από το μάθημα χορωδίας, πίνει καφέ χωρίς ζάχαρη από το κυλικείο του ωδείου. Σήμερα όμως, μέσα από τη γυάλινη προθήκη, ένα μάφιν τον κοιτάζει προκλητικά. Δεν του αρέσουν τα γλυκά, αλλά αυτό το μάφιν βανίλια με κράμπερι και κομματάκια σοκολάτας για μια στιγμή του φάνηκε υπέροχο.