Όσοι μέχρι σήμερα αναφέρθηκαν στην ιστορία της αντίστασης στην Αττική, αναφέρθηκαν γενικά, συμπτωματικά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η αναφορά τους δεν αποτελεί μια συμβολή στην ιστορία της αντίστασης στην περιοχή αυτή. Μόνο που το έργο τους δεν μπορεί να καλύψει αυτή την ανάγκη. Η ιστορία της αντίστασης στην Αττική και την Αττικοβοιωτία γενικότερα δεν έχει γραφεί. Και το γράψιμό της είναι σήμερα μια ανάγκη και μια υποχρέωση στην περιοχή.

Μια προσπάθεια στην ικανοποίηση αυτής της ανάγκης αποτελεί τούτο το γραφτό, που βγαίνει και από μια πρόσθετη υποχρέωση, μια και κατάγομαι από την περιοχή αυτή. Κι ακόμα γιατί πήρα μέρος στην αντίσταση της Αττικής από το ξεκίνημά της ως το τέλος.

Η αφήγησή μου βασίζεται κύρια στη μνήμη μου, αλλά και στη βοήθεια πολλών συμμαχητών μου εκείνης της εποχής, που πρόθυμα προσφέρθηκαν να με βοηθήσουν και τους οποίους ευχαριστώ. Ημερολόγιο δεν έχω κρατήσει και δεν έχω στη διάθεσή μου προσωπικό αρχείο. Όπως κι άλλοι αγωνιστές, δεν είχα καθόλου συνείδηση του έργου που κάναμε εκείνη την εποχή. Ούτε καν φανταζόμουνα πως κάνουμε κάτι ξεχωριστό που θάπρεπε να γραφτεί και να μείνει.

Το πέρασμα του χρόνου είναι σε βάρος της μνήμης. Μα τα γεγονότα εκείνα είχαν τόσο έντονη επίδραση πάνω μας, καθόρισαν τόσο αποφασιστικό την κατοπινή ζωή μας, ώστε να μη μπορούμε να το ξεχάσουμε ούτε στιγμή. Φυσικό είναι οι περιπέτειες της αντίστασης, οι διώξεις εναντίον μας, τα βάσανα στα οποία υποβληθήκαμε, ν αποτελούν αιτίες για κάποιον υποκειμενισμό στις κρίσεις. Τον κίνδυνο αυτό, τον αντιμετωπίζει ο καθένας που γράφει, και τον αποφεύγει στο βαθμό που συνειδητοποιεί ότι τα άτομα σιγά σιγά φεύγουν από το προσκήνιο, ενώ η αντίστασή μας θα μείνει γιατί είναι ένα κομμάτι της ιστορίας του λαού μας.