Η ποίηση ως προσδιορισμός μού προκαλεί κατάφαση. Στα δέκα σχεδόν χρόνια πάλης με τις μνήμες και τα όνειρα προέκυψαν αυτά τα ποιήματα, καθένα ως μια ανακωχή σε απληροφόρητες μάχες συναισθημάτων. Αυτά ακριβώς τα ποιήματα είναι οι λεπτομέρειες του βίου μου ως τώρα, κάνοντας τις γενικόλογες αναφορές σπουδών, εντοπιότητας, καριέρας δευτερευούσης σημασίας. Λιμάνι μου αποτελεί η έμπνευση κι απόπλου η παρατήρηση των καθημερινών και των αδιάφορων. Για κάθε συνειρμικό ταξίδι δεν ξέχασα τις αφορμές-αφετηρίες που, όπως τότε έτσι και τώρα, σαν βλαστοί ζητούν εκ νέου πότισμα ακόμη και μ’ αλμυρό νερό. Γι’ αυτό αφιερώνω σ’ εκείνες τούτο το βιβλίο, ελπίζοντας πως αντί να σωπάσουν, θα αναγεννηθούν πιο σοφές και πιο παρηγορητικές για το μέλλον.