ΒΕΛΘΑΝΔΡΟΣ ΚΑΙ ΧΡΥΣΑΝΤΖΑ

Το έμμετρο μυθιστόρημα "Βέλθανδρος και Χρυσάντζα" ανήκει σε μια ομάδα πέντε ιπποτικών μυθιστορημάτων της ίδιας περίπου εποχής, ανάμεσα στον ιδ και ιε αιώνα.
Το έργο, αποτελούμενο από 1348 δεκαπεντασύλλαβους ανομοιοκατάληκτους στίχους, έφθασε έως εμάς σε ένα μόνο χειρόγραφο, στον κώδικα Parisinus Gr2909 των αρχών του 16ου αιώνα. Στο "Βέλθανδρο και τη Χρυσάντζα", όπως και στα άλλα, η βυζαντινή θεωρία για το μυθιστόρημα ενώνεται με μερικές δυτικές τάσεις αλλά και με την προηγμένη λαϊκότροπη αφήγηση βυζαντινών δημιουργών.

Σχετικά με τις πηγές του έργου, δεν φαίνεται να υπήρξε κάποιο συγκεκριμένο φράγκικο πρότυπο. Κατά τον Εμμανουήλ Κριαρά "...είναι θα λέγαμε γνήσια ελληνικό. Βλέπει κανείς με τρόπο εντελώς κατανοητό πώς μεταμορφώνεται η Ελληνική Ανατολή καθώς έρχεται σε επαφή με τη Δύση... Με πόση ταχύτητα ανθούν στο έδαφος του Βυζαντίου ορισμένα φραγκικά έθιμα και πώς από το άλλο μέρος ο ελληνισμός βοήθησε να εκλεπτυνθούν τα τραχιά ως τότε ακόμη ήθη των Λατίνων. Σ αυτούς τους Φράγκους βαρώνους που έρχονται ως κατακτητές φαίνεται πως περισσότερο δίνει παρά παίρνει το Βυζάντιο".