Ο Δάντης είναι καλός κολυμβητής. Ο Αρης δεν είναι. Ο Δάντης έχει ευφράδεια λόγου και σιγουριά για τον εαυτό του. Ο Αρης δυσκολεύεται με τις λέξεις και δεν έχει καθόλου αυτοπεποίθηση. Ο Δάντης χάνεται στα ποιήματα.

Ο Αρης χάνεται στις σκέψεις του για τον μεγαλύτερο αδερφό του που βρίσκεται στη φυλακή. Ο Δάντης έχει ανοιχτόχρωμο δέρμα. Τα χαρακτηριστικά του ’ρη είναι πολύ πιο σκούρα. Ένα αγόρι όπως ο Δάντης, με την αισιόδοξη οπτική του για τη ζωή, θα ήταν ο τελευταίος άνθρωπος που θα μπορούσε να γκρεμίσει τα τείχη που έχει υψώσει γύρω του ο Αρης.

Παρ’ όλ’ αυτά, ενάντια σε όλες τις πιθανότητες, όταν συναντιούνται, ανάμεσά τους αναπτύσσεται ένας ιδιαίτερος δεσμός, που θα τους βοηθήσει να μάθουν τις σημαντικότερες αλήθειες της ζωής και θα τους οδηγήσει να ανακαλύψουν τους ανθρώπους που θέλουν να γίνουν. Όμως τα εμπόδια που υπάρχουν στον δρόμο τους είναι μεγάλα, και μόνο με την αμοιβαία εμπιστοσύνη και, πάνω απ’ όλα, με τη δύναμη της φιλίας τους, ο ’ρης και ο Δάντης θα καταφέρουν να βγουν δυνατότεροι από τις δοκιμασίες.

Μερικές φορές οι γονείς αγαπούν τόσο πολύ τους γιους τους, που πλέκουν ένα ρομάντζο γύρω από τη ζωή τους.
Νομίζουν ότι η νεότητα μπορεί να μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε τα πάντα. Ίσως οι μαμάδες και οι μπαμπάδες να ξεχνούν αυτό το μικρό γεγονός: το να είσαι στα πρόθυρα των δεκαεπτά μπορεί να είναι σκληρό και επώδυνο και μπερδεμένο. Το να είσαι στα πρόθυρα των δεκαεπτά μπορεί πραγματικά να είναι χάλια.