Είναι η Ελένη, η Μαρία, η Αννα, η Γεωργία.
Είναι τα κορίτσια που μάτωσαν αναζητώντας τον έρωτα και τον εαυτό τους. Είναι οι γυναίκες που θα γνωρίσουν τη βία και τον προσωπικό όλεθρο στα χέρια του άντρα που εμπιστεύονται, αγαπάνε, επιλέγουν.
Είναι πια πρωταγωνίστριες σε ρεπορτάζ, πυροδοτούν συζητήσεις στα social media. Αγιες και καταραμένες, οικείες και ξένες, δίπλα μας και παραπέρα, μέσα μας και μακριά.
Ντυμένες με τα ρούχα του παρόντος, έρχονται από το παρελθόν. Υπήρχαν πάντα - κι ο κίνδυνος εκεί: στο σπίτι, στον δρόμο, στη δουλειά, στις παρέες τους, ακόμα και στο σώμα που αγκαλιάζουν.
Όχι, δεν διάβασαν Φρόιντ και κανείς δεν τις προειδοποίησε ότι το μοιραίο ερώτημα της ανθρωπότητας παραμένει το ίδιο: Σε ποιο βαθμό θα καταφέρει η πολιτισμική εξέλιξη να προφυλάξει τη συμβίωση των ανθρώπων από την ορμή της επιθετικότητας και της αυτοκαταστροφής;
Αλλά ακόμα κι αν είχαν διαβάσει Φρόιντ, τα ίδια θα έκαναν, ακολουθώντας ένα εσωτερικό τραγούδι που ξεκινάει χαρούμενα και τελειώνει λυπημένα. Είναι η αδελφή σου, η κόρη σου, η συνάδελφος, η γειτόνισσα, η σερβιτόρα, η καλύτερή σου φίλη.
Γι’ αυτές γράφτηκε αυτό το βιβλίο.