Απρίλης του 1944. Σε ένα μικρό ελληνικό χωριό, υπό γερμανική κατοχή από το 1941, καταφτάνει με το λεωφορείο από την Αθήνα η καινούρια δασκάλα, «μια νέα γυναίκα, ντυμένη στα μαύρα και λεπτή σαν φλόγα από κεράκι». Και τότε, ένας κρυφός έρωτας αρχίζει να τρώει τα σωθικά ενός έφηβου μαθητή της. Όταν οι Εγγλέζοι βομβαρδίζουν το χωριό για να καταστρέψουν το πρόχειρο αεροδρόμιο που έχουν φτιάξει εκεί οι Γερμανοί, η νεαρή δασκάλα καταφεύγει με τους μαθητές της σε μια κοντινή σπηλιά. Υπό τον ήχο των σειρήνων, μες στο μισοσκόταδο και στην υγρασία, αρχίζει να λέει στα παιδιά μια ιστορία για έναν άλλο πόλεμο, τότε που οι Έλληνες πολιορκούσαν την Τροία.

Μέρα με τη μέρα, αφηγείται ηρωικές μάχες, κακουχίες και αβάσταχτες απώλειες δίνει φωνή στους πολιορκητές και στους πολιορκημένους,μιλά για την αγωνία, τον φόβο, τη νοσταλγία που τους βαραίνουν περιγράφει πώς πολεμούσαν μεταξύ τους οι αντίπαλοι και πώς η Ελένη, όταν πια στέκεται θλιμμένη στα τείχη της Τροίας για να δει τη μονομαχία του Πάρη με τον Μενέλαο, ξέρει πως, ό,τι κι αν συμβεί, εκείνη θα χάσει. Εν τω μεταξύ, κατακτητές και κατακτημένοι μπλέκονται σ’ ένα παράξενο γαϊτανάκι ζωής, θανάτου και επιβίωσης: η Αντίσταση και οι καταδότες, τα καμιόνια με τους μελλοθάνατους, οι εκτελέσεις αθώων οι απροσδόκητες συναντήσεις στα καφενεία, ο αέρας που μυρίζει θυμάρι, ρίγανη και ούζο. Ώσπου, την τελευταία μέρα του πολέμου, ο καθένας θα ακολουθήσει τη μοίρα του...

Η πολιορκία της Τροίας και η πολιορκία ενός χωριού, το έπος και η ιστορία δόρατα και βόμβες, μονομαχίες και εκρήξεις, στρατός εναντίον στρατού, άνθρωπος εναντίον ανθρώπου. Διαχρονικές αλήθειες για τη βαρβαρότητα του πολέμου και τη σημασία της ανθρωπιάς.