ΜΕΡΙΚΕΣ ΠΛΕΥΡΕΣ ΤΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΛΙΝΙΚΗΣ ΠΡΑΚΤΙΚΗΣ

Ποια είναι η εικόνα της ψυχανάλυσης σήμερα; Είναι η ίδια με εκείνη της εποχής του Freud ή έχει αλλάξει; Και αν άλλαξε, σε τι άλλαξε;

Είναι βέβαιο ότι υπάρχει πάντα η αναγνώριση και η εκτίμηση για το κλασικό φροϋδικό μοντέλο, το οποίο, όπως είναι γνωστό, μελετά την ψυχολογία του υποκειμένου στην ενδοψυχική της διάσταση και τοποθετεί την έμφαση σε ό,τι συνέβη κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας. Εδώ και αρκετά χρόνια όμως, εισήλθε στη σκηνή το λεγόμενο διυποκειμενικό παράδειγμα της ψυχανάλυσης.

Σύμφωνα με αυτό, ό,τι συμβαίνει στη συνεδρία δεν θεωρείται απλώς αποτέλεσμα της ενδοψυχικής σύγκρουσης και του παρελθόντος του ασθενούς. Θεωρείται ότι είναι κάτι που παραπέμπει μεν σε κάποιον βαθμό στο παρελθόν, αλλά είναι συγχρόνως και κάτι τελείως καινούργιο, κάτι που διαμορφώνεται από την παρούσα εμπειρία, τη σχέση και την αλληλεπίδραση των δύο πρωταγωνιστών της αναλυτικής διαδικασίας.

Κατά συνέπεια, ο αναλυτής θα πρέπει να έχει υπόψη ότι δεν είναι αμέτοχος παρατηρητής των όσων συμβαίνουν στον εν-δοψυχικό κόσμο του ασθενούς (ή συνέβησαν με τα πρωταρχικά του αντικείμενα), αλλά ότι συμβάλλει καθοριστικά στη δημιουργία και στις μεταμορφώσεις των «γεγονότων» της ανάλυσης.