«...Ο παπάς έριξε πάνω στο λευκό σεντόνι που τύλιγε την νεκρή λάδι, νερό και χώμα κάνοντας το σημείο του σταυρού με αυτά. Το σανιδένιο καπάκι έκλεισε βαριά βάζοντας την δική του διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον θάνατο και στην ζωή. Σαν να ‘λεγε, ως εδώ τα ανθρώπινα. Την κατέβασαν στον πάτο του λάκκου τέσσερις άνδρες με σχοινιά και κόσμος άρχισε δειλά να ρίχνει από μια χούφτα χώμα. Πήρα κι εγώ μια χεριά χώμα, πλούσιο σε ανθρώπινα υπολείμματα, το έσφιξα δυνατά κι εκείνο μπήχθηκε βαθειά στα νύχια μου να μείνει εκεί σαν ενθύμιο...»

Ένα μυθιστόρημα όπου οι ήρωες δοκιμάζονται στις συνθήκες της κάθε εποχής. Αναζητούν τα όριά τους στον χώρο που τους περικλείει και στον χρόνο που δεν παύει στιγμή να στενεύει. Ψάχνουν τον ρόλο τους στην ζωή, τις περισσότερες φορές χωρίς στρατηγική ή σχέδιο, μονάχα σπρωγμένοι από ένστικτα σαν της επιβίωσης ή της επικράτησης. Αγωνίζονται να καλύψουν την δίψα της στέρησης, της ανασφάλειας και σπάνια τι βρίσκεται πέρα από αυτά. Μα το ουσιαστικό βάρος τους είναι η αναζήτηση και η ανακάλυψη του ίδιου τους του εαυτού και των αναγκών του. Το μαρτύριό τους αρχίζει από την στιγμή που πιστεύουν πως ξέρουν καλά τι ζητούν από την ζωή, είναι η στιγμή που η ζωή τους έχει ήδη ξεπεράσει.