«Για την κυρία Ζωή ο Υμηττός ήταν μια κιβωτός για τις μνήμες και τα όνειρα. Για τα υπαρκτά και γι’ αυτά που πρόκειται να υπάρξουν ανάμεσα στη συστολή και την επιθυμία». Από τη μια, η κυρία Ζωή, η προσφυγοπούλα από το Πέρα. Η σύζυγος. Η μάνα. Το καθήκον. Από την άλλη, η μεγάλη της κόρη, η Καλλιόπη, δεμένη, από πάντα θαρρείς, με το μωβ του Υμηττού, το «χρώμα της μάνας». Μαζί τους, πρόσωπα οικεία κι αγαπημένα, πρόσωπα που συγκινούν με το «μέγεθος» της ύπαρξής τους. Μέσω της αποσπασματικής μνήμης και αφήγησης, η Μαρία Αργυρίου-Παπαδημητρίου, στο πρώτο της πεζογράφημα με τον τίτλο Λευκότητα, βουτά με τόλμη στο βίωμα, στο τραύμα. Διαδρομές της παιδικής κι ενήλικης ζωής της, διαδρομές του χτες και του σήμερα διασταυρώνονται με τα μονοπάτια του Υμηττού, τα μονοπάτια της ποίησης και του ονείρου. Σε ένα παιγνίδι της γραφής, η συγγραφέας επιλέγει κομμάτια του παζλ και μας παρασύρει στην αγωνιώδη και καθόλα ειλικρινή προσπάθειά της να ξεδιαλύνει το μυστήριο του «παιχνιδιού με το σπάγκο», να ξεμπλέξει το κουβάρι των ρόλων της ζωής της, να πετάξει από πάνω της το «μαύρο ρούχο» του πένθους και των «πρέπει»… Να υπερβεί το «αδύνατο» και το φόβο των λευκών σελίδων. Στην αναζήτηση νέας γυναικείας ταυτότητας συναντά ξανά την ιστορία της.
Αντιμετωπίζοντας κατάματα τη λευκότητα που την παγιδεύει από παιδί, θα καταφέρει άραγε να βγει στο μπλε της θάλασσας;...