Κι ύστερα τίποτα. Ένα τίποτα. Ένα τίποτα που διακόπτεται από φωνές ακαταλαβίστικες εδώ κι εκεί. Και μετά πόνος. Γιατί πόνος; Το τίποτα είναι καλύτερο από τον πόνο. Όχι άλλος πόνος. Πόνος στο στομάχι και πάλι. Πόνος στο κεφάλι. Πόνος στο κορμί. Πόνος σε όλο μου το είναι. Παρακαλώ, Χάρε. Σου φέρθηκα με αξιοπρέπεια. Πάρε μου τον πόνο και φέρε μου το τίποτα. Ένα τίποτα κι εγώ δεν αξίζω; Ούτε ένα τίποτα για να μη νιώθω;
"Τίποτα!" ακούγεται από μακριά η φωνή. "Ο οργανισμός δεν δέχεται φάρμακα. Αλλεργία σε κάθε μορφή Σοβόφ."
"Μα πώς επιβιώνει;" ρωτάει μια άλλη φωνή. "Είναι ένα φρικιό. Ένα τίποτα".
"Δεν βλέπω άλλη λύση. Ας το τολμήσουμε" απαντάει και πάλι η πρώτη φωνή. "Χορηγήστε καθαρό φυσικό ορό. Καμιά φορά και το τίποτα είναι κάτι".

Σε δύσκολους καιρούς μετά από επαναλαμβανόμενες πανδημίες οι οποίες έχουν αλλάξει μια ολόκληρη κοινωνία, ο φόβος και η ομοιότητα μεταξύ των ανθρώπων κυριαρχούν ως μία φυσιολογική κατάσταση, απορρίπτοντας καθετί διαφορετικό. Η Λεόνα μια νεαρή γυναίκα που κρύβει την διαφορετικότητά της από τον έξω κόσμο βρίσκεται κυνηγημένη και μόνη σε έναν αγώνα επιβίωσης. Στην προσπάθειά της να επιζήσει καταλήγει σε ένα ίδρυμα απροσάρμοστων ατόμων και ανακαλύπτει πως δεν είναι η μόνη διαφορετική. Το άγνωστο παρελθόν της θα ξετυλιχτεί και θα απειλήσει το φαινομενικά σταθερό οικοδόμημα μιας ολόκληρης χώρας.

Μια δυστοπική περιπέτεια με στοιχεία αστυνομικού μυθιστορήματος για το φόβο, την τέχνη, τον έρωτα και την ανατροπή.