Ο Φιλοποίμην Κωνσταντινίδης (1909-1992), ζωγράφος, χαράκτης, κριτικός της τέχνης, καλλιτέχνης της ελληνικής διασποράς στο Παρίσι υπήρξε ένας προικισμένος άνθρωπος, που εκτός από τις σπουδές του στην Acad?mie de la Grande Chaumi?re, σπούδασε στη Σορβόνη Ιστορία και Φιλοσοφία της Τέχνης. Έζησε στη γαλλική πρωτεύουσα μισό περίπου αιώνα, χωρίς ποτέ να διακόψει την επαφή και την εικαστική παρουσία του στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στη γενέτειρά του πόλη, τη Θεσσαλονίκη.

Το έργο του, στο οποίο αποτυπώνονται πολλές τάσεις της πρωτοπορίας, αλλά με αφετηρία και επιτυχή συνδυασμό με τη μεταφυσική αγωνία και μυστηριακή διάθεση της Βυζαντινής Τέχνης και της λαϊκότροπης παράδοσης της Ελλάδας, είναι μεν περιορισμένο ποσοτικά, αλλά σημαντικό σε ποιότητα, πολυπλοκότητα και στιλιστική έκφραση. Αντανακλά το ανανεωτικό πνεύμα της Νεοελληνικής Τέχνης, που δεν ήταν άλλο παρά η αποτύπωση των νέων κοινωνικών και πολιτιστικών συνθηκών, αλλά και τη βούληση του καλλιτέχνη για συνεχή ανανέωση, αναζήτηση της προσωπικής του έκφρασης και της καλλιτεχνικής του τελειοποίησης. Όμως, το έξοχο αυτό έργο, για λόγους αναγόμενους κυρίως στην εκρηκτική και ακέραια προσωπικότητα του ζωγράφου έμεινε άγνωστο στο κοινό στη διάρκεια της ζωής του, αλλά και μετά τον θάνατό του αγνοήθηκε από τους ειδικούς σε θέματα τέχνης και την κριτική, παρότι ανήκει στην ελληνική πρωτοπορία.

Οι κληρονόμοι του Κωνσταντινίδη δώρισαν έναν μεγάλο αριθμό έργων του στον Δήμο Λιτοχώρου. Με την ιδιότητά μου ως μουσειολόγος, συμμετείχα στον σχεδιασμό της έκθεσης έργων του καλλιτέχνη στην Πινακοθήκη του Δήμου και έκτοτε θεώρησα χρέος μου, με αυτό το βιβλίο να συμβάλω στην παρουσίαση του έξοχου αυτού καλλιτέχνη, του ιδεολόγου, που, παρά τις αντιξοότητες που του επεφύλαξε η ζωή του, έμεινε πιστός στις αξίες και τα πιστεύω του και άφησε πίσω ένα αξιόλογο έργο.