Κατέβασαν από το διαμέρισμα της Μέιλι τον στρατηγό, ντυμένο με ένα απλό κατάλευκο ρούχο, μακρύ μέχρι τους αστραγάλους, ξυπόλυτο και συνοδευόμενο από δύο στρατιώτες. Ανέβηκε με το κεφάλι ψηλά, έχοντας ξανακερδίσει την παλιά του αρχοντιά και το μεγαλείο, στην εξέδρα. Εκεί τον περίμενε ένας τεράστιος σε όγκο και ύψος, γυμνός από τη μέση και πάνω δήμιος.
Ο δήμιος σήκωσε ψηλά πάνω από τον λαιμό του στρατηγού το πλατύστομο σπαθί και το κατέβασε με μια απότομη κίνηση. Το κεφάλι του αφέντη έπεσε στην πήλινη λεκάνη και ένας πίδακας αίματος πετάχτηκε με δύναμη από τον κομμένο λαιμό, ενώ το σώμα σπαρταρούσε. Το αίμα μετά από λίγο σταμάτησε να τρέχει και ο δήμιος έπιασε το κεφάλι από την κοτσίδα και σηκώνοντάς το ψηλά, άρχισε να το περιφέρει γύρω στην εξέδρα. Κάποιες από τις γυναίκες ούρλιαξαν, ενώ μερικές λιποθύμησαν.
Ένας ιππέας πήρε το κεφάλι και καλπάζοντας κατευθύνθηκε προς τον κόσμο που ήταν συγκεντρωμένος έξω από τα τείχη. Είχαν και αυτοί δικαίωμα στη "διασκέδαση", υποθέτω.
Είδα τη Γου να στηρίζει την κυρά μας, που ήταν έτοιμη να καταρρεύσει. Γενναίο, αγαπημένο μου κορίτσι.