Η τελευταία προοδευτική φάσις του ανθρωπίνου πνεύματος φέρει και τούτο το παράδοξον, ότι επενόησε μίαν κοινήν των λαών τέχνην, μη υποκειμένην εις καμμίαν επίδρασιν φυσικού και κοινωνικού περιβάλλοντος, φυλής κτλ., ορίσασα δι αυτήν μίαν θέσιν σχεδόν αεροστατικήν, εις ένα ορίζοντα όπου να υπάρχη μόνον διαφορά ποσότητος καλλιτεχνικής ιδιοφυΐας.
... Πας άνθρωπος, και υπέρ πάντα άλλον ο καλλιτέχνης εισπνέει την κοινωνική και φυσικήν ατμοσφαίραν του τόπου του. ...Τον εθνικόν ποιητήν τον δημιουργεί το φυσικόν και κοινωνικόν περιβάλλον του τόπου του. Υπό τους όρους αυτούς όλοι οι καλλιτέχναι πρέπει να είνε εθνικοί, και εκείνοι ακόμη οι οποίοι προτρέχουν της εποχής των, εργάζονται για το μέλλον, διότι δεν είνε άλλο το έργον των, εις το δένδρον της εθνικής τέχνης, παρά ένας κλάδος προτεταμένος ο οποίος αντλεί την υπόστασίν του από τας βαθείας ρίζας του περιβάλλοντος και της φυλής".