Η νουβέλα του Γιώργου Μπλάνα συναντάει την Καλή Μωραΐτη την 284 Μαΐου 1943. Το απόγευμα εκείνης της ημέρας, κι ενώ τρεις κατοχικοί στρατοί εργάζονται εντατικά για τη μετατροπή της Ελλάδας σε ένα ακόμα ζωντανό μουσείο ανθρώπινης αθλιότητας, η 22χρονη οικιακή βοηθός επιβεβαιώνει μια οδυνηρή υποψία: ο Θεός είναι εντελώς ανήμπορος μπροστά στη συμπαιγνία των ανθρώπων με τον θάνατο.

«Αλλά ο έρωτας δεν είναι σπίτι - εξορία είναι. Και αν τύχει και φτιάξει μαι φωλιά, σε τόπο ξένο, μακρινό τη φτιάχνει. Μπορεί κάθε φορά που ανοίγεις την πόρτα και βγαίνεις, όλα γύρω να σου φαίνονται γνωστά, απαράλλακτα όμως κάθε φορά που μπαίνεις, κάτι στην ατμόσφαιρα -αθέατο, ασύλληπτο, κρυμμένο στις πιο σκοτεινές γωνιές των δωματίων- σε τυλίγει ψυθιρίζοντας: Που είσαι; Ποιος τόπος είναι αυτός; Τι κάνεις εδώ;