Επιθυμία και όνειρο του Θεοχάρη είναι να έχει μια ζωή ευτυχισμένη, απολαυστική, χωρίς αδιέξοδα ή ηθικά διλήμματα.
Οι φιλοδοξίες του και μια εγγενής θρησκευτικότητα θα οδηγήσουν τα βήματά του στο κατώφλι της φιλανθρωπικής οργάνωσης «η Πρόνοια του Θεού».

Εκεί θα γνωρίσει φίλους μα και εχθρούς, καθώς κάποιοι ζουν υμνώντας την αληθινή αγάπη, τη φιλία, την προσφορά, την ανεκτικότητα, και κάποιοι άλλοι, προσκυνητές της εξουσίας και του χρήματος, κυνηγούν ηδονές και απολαύσεις.

Μια μεσάντρα χωρίζει τους αγνούς και τους ευλαβείς από τους αμαρτωλούς και τους ανήθικους. Όμως οι φωνές όλων αγγέλλουν με την ίδια ζέση τον ύμνο της αγάπης:
«Η αγάπη είναι ευεργετική.
Η αγάπη δεν ζηλεύει.
Η αγάπη δεν ξιπάζεται.
Η αγάπη δεν είναι περήφανη.
Η αγάπη δεν κάνει ασχήμιες.
Η αγάπη δεν ζητά το συμφέρον της.
Η αγάπη δεν σκέφτεται κακό για τους άλλους.
Η αγάπη δεν χαίρει όταν βλέπει την αδικία, αλλά συγχαίρει όταν επικρατεί η αλήθεια.
Όλα τα ανέχεται, όλα τα υπομένει, όλα τα ελπίζει.
Η αγάπη ποτέ δεν ξεπέφτει».