"Μόνο χάρες της χρωστάω" έλεγε ο Μπόρχες για τη Βικτόρια Οκάμπο. Χωρίς το πάθος της να προωθεί αδιάκοπα τη λογοτεχνία της Αργεντινής σε όλον τον κόσμο, ίσως εκείνος να μην είχε κατακτήσει τη φήμη που έχει σήμερα. Μέσα από φωτογραφίες, ανέκδοτες επιστολές και μαρτυρίες το βιβλίο ζωντανεύει την πολύπλοκη φιλία του μεγαλύτερου Αργεντινού συγγραφέα και της εκδότριας του διάσημου περιοδικού Sur το οποίο σημάδεψε την ιστορία της Λατινοαμερικανικής Λογοτεχνίας.

Ο Μπόρχες και η Οκάμπο γνωρίστηκαν το 1925 μέσω της αδελφής της Σιλβίνα, κατοπινής συζύγου του Μπόι Κασάρες με τον οποίο ο Μπόρχες συνυπέγραψε πολλά βιβλία και ακολούθησαν παράλληλη πορεία για πενήντα χρόνια, μέχρι τον θάνατο της Οκάμπο που συγκλόνισε τον Μπόρχες. "Ψυχές συγγενικές", όπως γράφει στον πρόλογό της η σύζυγος του Μπόρχες Μαρία Κοδάμα, αλλά και έντονες προσωπικότητες με διαφορετικές συχνά απόψεις ήρθαν αρκετές φορές σε σύγκρουση. Όμως, δεν σταμάτησαν ποτέ να θαυμάζουν και να εμπιστεύονται ο ένας τον άλλον, όπως φαίνεται στην αλληλογραφία τους και στον διάλογό τους όπου, με αφορμή ένα παλιό οικογενειακό άλμπουμ, ο Μπόρχες της μιλάει για την οικογένεια και τα παιδικά του χρόνια και της εκμυστηρεύεται σκέψεις, ανησυχίες και συναισθήματα.