Κι όμως, στο βιβλίο τούτο που κρατάς, αναγνώστη,
Θα βρεις ένα νου να θέτει αδιάκριτος φιλοσοφικά ρωτήματα στους αρχιτέχτονες κι εργάτες που σήμερα οικοδομούν τη νέα Ρουσία. Αυτοί σίγουρα δεν έχουν καιρό για φιλοσοφίες χτίζουν.
Εγώ όμως ήμουν κυριεμένος ακόμα από τις αρχοντικές έγνοιες του αστού, που έφαε, χόρτασε, άλλοι δουλεύουν γι’ αυτόν κι έχει άνεση να συζητάει, κι ο νους τον παίζει.

Πέρασε καιρός, παραστράτισα πολύ, πόνεσα, ωσότου να λάμψει μέσα μου, γιομάτο αίματα και φως, το αληθινό πρόσωπο της Ρουσίας.
Και τώρα που αναθιβάνω στο νου μου αλάκερο τ’ όραμα, ό,τι βαθύτατα με συγκινεί είναι τούτο:
Μέσα στις βουερές πολιτείες, στα καταχιόνιστα χωριά και στις έρημες στέ¬πες της Ρουσίας πρώτη φορά είδα τόσο ορατά τον Αόρατο.

Κι όταν λέω «Αόρατο», δεν εννοώ κανένα παπαδίστικο Θεό μήτε καμιά μεταφυσική Συνείδηση ή κανένα ποιητι¬κό αντικαθρεφτισμό της επιθυμίας εννοώ την κοσμογονική Δύναμη που μεταχειρίζεται εμάς τους ανθρώπους -και πριν από μας τα ζώα, τα φυτά και την ύλη- φορείς της, υποζύγια της, και βιάζεται σα να ’χε ένα Σκοπό και ν’ ακολουθούσε ένα δρόμο.

Νιώθεις, σε τριγυρίζουν εδώ, στη Ρουσία, οι τυφλές δυνάμες που δημιουργούν το μάτι και το φως.
Μακάρι να μπορούσα να σου μεταδώσω και σένα λίγο από τη συγκίνηση τούτη άλλο σκοπό δεν έχει το ελεύτερο τούτο βιβλίο.