ΔΙΗΓΗΜΑ ΜΕ ΗΡΩΕΣ ΕΝΑΝ ΤΥΠΟΓΡΑΦΟ, ΕΝΑΝ ΟΔΟΝΤΟΓΙΑΤΡΟ, ΕΝΑΝ ΕΜΠΟΡΟ ΟΜΠΡΕΛΩΝ ΚΑΙ ΜΙΑ ΝΥΦΗ

«Επιτέλους κύριε, θα μου κάνετε την τιμή να μου πείτε τί επιθυμείτε;»

Το πρόσωπο στο οποίο απευθυνόταν ο τυπογράφος ήταν ένας άνδρας απολύτως απρόσωπος, ο πρώτος τυχών μεταξύ των ασήμαντων ή των απλοϊκών, κάποιος από τους ανθρώπους εκείνους που δίνουν την εντύπωση ότι υπάρχουν στον πληθυντικό αριθμό, τόσο πολύ εκφράζουν τον περίγυρο, τη συλλογικότητα, το αδιαίρετο. ...

Ο Ζερμπιγιόν ήταν ένας δολοφόνος που είχε χάσει τη γαλήνη του. Ο νοών νοείτω. Αφού διέπραξε το έγκλημά του με τον πιο άνανδρο και αχρείο τρόπο, δίχως να νιώσει καμιά ταραχή, σαν κτήνος που ήταν, οι τύψεις άρχισαν να εμφανίζονται με την άφιξη ενός δελταρίου, τυπωμένου με πλατύ μαύρο πλαίσιο, μέσω του οποίου όλη η βαρυπενθούσα οικογένεια τον παρακαλούσε να παρευρεθεί στην κηδεία του θύματός του.

Αυτό το αριστούργημα της τυπογραφίας τον είχε τρελάνει, αποδιαρθρώσει, συγχύσει. Ξερίζωσε πολύ γερά δόντια, σφράγισε αδέξια με χρυσό άχρηστα υπολείμματα δοντιών, έπεσε με λύσσα πάνω σε ευαίσθητα ούλα, συγκλόνισε σαγόνια που τα είχε σεβαστεί ο χρόνος, υποβάλλοντας την πελατεία του σε πρωτοφανή μαρτύρια. Στη μοναχική του κλίνη ο οδοντοτεχνίτης μας ονειρευόταν συχνά ζοφερές εφιαλτικές μορφές των οποίων έτριζαν ακόμη και οι οδοντοστοιχίες από κατεργασμένο κόμμι.