ΜΑΡΙΑ: Δάσκαλέ μου. (Γονατίζει)

ΜΑΡΘΑ: (Αποσβολωμένη) Γι αυτό ήρθες; Επειδή φοβάσαι; Για να σε κρύψουμε; Ακούστε λόγια! Εμείς; Αυτό θέλεις από εμάς; Να σε προστατέψουμε; Αλίμονό μας! Κι η δύναμή σου; Και τα θαύματα; ?, τι αδικία! Καλύτερα φύγε. (Φωνάζει) Φύγε τώρα. Φύγε!

ΜΑΡΙΑ: Μάρθα! ?άσκαλέ μου, μην την ακούς. (Τον αγκαιάζει διστακτικά κι έπειτα πιο αποφασιστικά)

ΘΑΥΜΑΤΟΠΟΙΟΣ: Κρύψε με εσύ τουλάχιστον. ?εν έχω πού αλλού να πάω, κρύψε με ώς αύριο.

ΜΑΡΙΑ: Αχ, το ξέρω. Το τώρα είναι εκείνο που αύριο θα πονέσει.

Από το τέλος της δεύτερης σκηνής του «Τετραήμερου»