ΓΡΑΠΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ

«...το να κατεβάσω από το ράφι της βιβλιοθήκης και της λήθης αυτό το πόνημα σήμαινε να ξαναθυμηθώ πόσο στην εξέλιξη ενός ψυχαναλυτή η σχετική σιγουριά παραχωρεί τη θέση της σε όλο και πιο έντονες αμφιβολίες κερδίζει, άραγε, σ αυτήν την ανταλλαγή, όπως συμβαίνει στον Ζωρζ Μπρασένς, όταν εκχωρεί μια γωνιά ομπρέλας για μια γωνιά από παράδεισο; Δύσκολο ερώτημα. Πάντως, η αναπόφευκτη μερική απώλεια της ομπρέλας που προσφέρει η θεωρία μπορεί να μην ξεπληρώνεται με μια γωνιά κόλασης, σίγουρα όμως οδηγεί τον αναλυτή σε ολοένα πιο επίπονη αναρώτηση ως προς το τι εντέλει κάνει. Διότι δεν υπάρχει διόλου, σ ολόκληρο το επιστημονικό πεδίο, όμοιο παράδειγμα με αυτό της ψυχαναλυτικής πράξης από τη μια να στηρίζεται σε εξαιρετικά συγκροτημένο και συνεχώς επανεξεταζόμενο θεωρητικό corpus και από την άλλη να διατηρεί μια ελάχιστη μονοσήμαντη συνάρτηση με αυτό, σε σημείο ώστε η θεωρία να μην παρέχει καμιά συμβουλή για τους επιμέρους χειρισμούς στη θεραπεία».