Αύγουστος του ’22. Η ίδια προκυμαία, που πριν τρία χρόνια φορούσε τα γιορτινά της, υποδεχόμενη τον ελληνικό στρατό, αστράφτοντας από αγαλλίαση και εθνική υπερηφάνεια, έχει μετατραπεί σε ορχήστρα αρχαίου θεάτρου, όπου διαδραματίζεται η πιο ειδεχθής τραγωδία του εικοστού αιώνα. Στο κοίλο του θεάτρου της ιωνικής γης οι Μεγάλες Δυνάμεις κινούν τα νήματα της εξελισσόμενης τραγωδίας. Πιο κάτω απ’ τα τείχη της Τροίας οι Έλληνες οπισθοχωρούν ατάκτως προς τα παράλια, όπου οι πρόγονοί τους Αχαιοί είχαν κάποτε αράξει τα καράβια τους. Ο Βενιζέλος απουσιάζει απ’ την πολιτική κονίστρα. Τον έχει στείλει στο πυρ το εξώτερο ο ίδιος ο ελληνικός λαός, χειραγωγημένος απ’ την ολέθρια δημαγωγία των πολιτικών αντιπάλων του. Η υλοποίηση του συνθήματος «Ψωμί κι ελιά και Κώτσο βασιλιά», η μόνη απ’ όσα του έταξε η κυβέρνηση Γούναρη, αποτελεί τον άσσο στο μανίκι των ’γγλων, για να πράξουν κατά το οικείο συμφέρον. Απουσιάζει αυτός που υπολήπτεται η ευρωπαϊκή κοινότητα, που στέκεται ίσος προς ίσον μπροστά στους ισχυρούς ομολόγους του, ο Ελευθέριος Βενιζέλος.

Η ελληνική κυβέρνηση εθελοτυφλεί υπακούοντας στις ξένες εντολές. «Προχωρήστε» τους παροτρύνουν οι «σύμμαχοί» μας ’γγλοι. Στόχος τους είναι τα πετρέλαια της Μοσούλης. Ασκούν πίεση στον Κεμάλ, σπρώχνοντας πάνω του τον ελληνικό στρατό αβοήθητο. Οι Έλληνες βαδίζουν στα τυφλά...