ΑΝ ΑΞΙΖΕΙ

Ήταν απ’ αυτά τα ενοχικά βράδια
που καθόμασταν μόνοι και αμίλητοι
κάτω από το ημίφως έχοντας αφήσει
τα κουρασμένα φιλιά μας
σε λυπημένα σεντόνια.
Από κοντά κοιτούσαμε την αφίσα
όπου ο δρόμος ο στενός
με τον μοναδικό αναμμένο φανοστάτη?
και μέσα στον φτωχό φωτισμό του
το δολοφονημένο χάδι
και παγιδευμένα ερωτηματικά.
Σε είχα ρωτήσει τότε
αν αξίζει πια τον κόπο να μιλάμε οι δυο μας
για τη βροχή που εδώ και καιρό πέφτει
ανάμεσά μας
και πάνω στις μαχαιρωμένες σιωπές μας
για τις πολυκαιρισμένες συνευρέσεις?
για τον ακινητοποιημένο απ’ τη σκουριά
έωλο στοχασμό
για τον χρόνο που μαδάει.