Στην νουβέλα «Επί της περιφερείας του κύκλου» η ηρωίδα Ευδοξία στον δρόμο για την εύρεση της ψυχής, αντιμετωπίζει τα πλέον παράδοξα και παραμυθένια: βλέπει στον ποταμό Ληθαίο να κάθεται ένας άνδρας και να θρηνεί για την ανυπαρξία του Θεού, σε ένα μοναστήρι, όπου μία φορά το έτος ζωντανεύει μία τοιχογραφία του, γνωρίζει τον ασκητή που έβαλε ο ίδιος τάμα στον εαυτό του να μην βγει από το κελί του, βλέπει ολοφάνερα την μυθολογική σκηνή με τον Ορφέα στον Αδη και τον διαμελισμό του από τις Μαινάδες, συναντιέται με τον ορφικό μύστη, ο οποίος θέλει και αγωνίζεται να βγει από τον ασφυκτικό κλοιό του κύκλου, διαδραματίζεται η τελευταία συνάντηση με τον διάβολο, που τώρα είναι μεταμφιεσμένος σε βρέφος και κλαίει και μία τελευταία συνάντηση επίσης με τον Παράδοξο άνδρα, ο οποίος υπήρξε ο αντιφατικός μέντορας της με το σύνθημα «ολοψύχως στην Τέχνη» και τον παίρνουν οι Ζεφυρίτιδες Αύρες. Η Ευδοξία βγάζει με ανυπόφορο πόνο τα ποθητά φτερά και γνωρίζεται με ένα επίσης παράξενο κοριτσάκι που ονομάζεται Μέλπω και ήταν η ψυχή του δένδρου λεύκα. Στην εξέλιξη της ιστορίας η Ευδοξία παγιδεύεται στον ύπνο της, στην χώρα των Φθονερών, οι οποίοι θέλουν να της ξεριζώσουν τα φτερά. Τελικά τη σώζει η μικρή Μέλπω. Στον τεράστιο επίπεδο καθρέφτη, στον μέσον της ερήμου, είδε την Περσεφόνη να λούζεται, και τον Δία να παραμονεύει ως δράκων για να την αρπάξει από πόθο, καθώς και τον διαμελισμό του Διονύσου από τους Τιτάνες.

Αυτά και άλλα πολλά είδε η φτερωτή Ευδοξία, από την ιστορία, τη μυθολογία, και τα πρόσφατα καθημερινά μαγικά συμβάντα, στον δρόμο της για να βρει την ψυχή. Θα τα καταφέρει άραγε;
Όμως σε όλα αυτά προχωρά η πετά επί της περιφερείας του κύκλου, διότι αν πέσει εντός η εκτός αυτού, θα σπάσει τα όρια και θα χαθεί.