Μια μεθυστική ρομαντική διάθεση μέσα του πηγάζει από ανεξήγητες ρίζες, συντεταγμένες με τα θαύματα της πιο σκληρής, επώδυνης αλλά και δημιουργικής περιόδου του Μεσαίωνα. Ο θαυμασμός είναι το πρώτο συναίσθημα μέσα του, όμως η ψυχική του ανάταση στην οπτική επαφή με αυτά τα αριστουργήματα θαυμαστών ανθρώπων είναι μοναδική. Νιώθει σαν να ήταν παρών, ταυτίζεται με τη σκέψη του καλλιτέχνη και τότε χάνεται, ταξιδεύει. Πετά σαν πουλί πάνω από τη γέφυρα του Ponte Vecchio και βλέπει τους βυρσοδέψες και τους σιδεράδες που τότε είχαν ρίζες επάνω σε αυτήν τη γέφυρα. Πετά πάνω από τον τρούλο της Santa Maria de la Fiore και βλέπει τους εργάτες και τον Μπρουνελέσκι με τις οδηγίες του να τοποθετούν σαν ψηφίδες κομμάτι κομμάτι την οροφή του ναού, που σαν τελειώσουν θα αναλάβει ο Bazzari να δώσει πνοή, ζωή στην άψυχη πέτρα, αποτυπώνοντας με τον πιο τέλειο τρόπο την περιγραφή του Δάντη στην Δευτέρα Παρουσία, στην κόλαση, στο καθαρτήριο, στον παράδεισο. Τονίζοντας ότι όλα αυτά είναι εδώ κοντά μας, τόσο πολύ κοντά που δεν μπορούμε να τα δούμε γιατί απλά είναι μέσα μας.