Στον δρόμο για το ξενοδοχείο όπου διέμενε η πρωθυπουργός ο Δημητρίου αισθανόταν κουρασμένος. Μια κούραση αλλόκοτη. Που από την ψυχή κυρίευε το σώμα. Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη του αυτοκινήτου του. Μαύροι κύκλοι στα μάτια, ρυτίδες στο μέτωπο και στα μάτια, πιο αραιά και πιο άσπρα μαλλιά. Ήταν η πρώτη φορά που τα παρατηρούσε πάνω του. Έκανε δεξιά σε ένα βενζινάδικο του δρόμου προς το αεροδρόμιο «Μακεδονία» και έμεινε να κοιτάει τον εαυτό του. Με έκπληξη, τρόμο, λύπηση, θυμό. Όλα τα συναισθήματα αφορούσαν τον ίδιο και τις επιλογές του. Είτε αυτές ήταν στην πολιτική, είτε στη δουλειά, είτε στα προσωπικά του. Πλήγωνε τους ανθρώπους, τους χειριζόταν, ώστε να πετύχει τους σκοπούς του. Απεργαζόταν γι αυτό κάθε μέσο δίχως φειδώ σε αθέμιτες ή και παράνομες πρακτικές.

Αν ο Μακιαβέλι είχε μείνει στην ιστορία και για το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», αυτός θα έμενε για την καλύτερη και πιο πιστή εφαρμογή του. Γιατί όμως τώρα, που προσπαθούσε να κάνει το σωστό, το καλό, να οδηγήσει τις δύο πλευρές, την πρωθυπουργό και τη δήμαρχο, σε ανακωχή, ένιωσε αυτόν τον κάματο του παρελθόντος του; Έδειξε και ένιωσε σε μια στιγμή γέρος, λες και είχε πουλήσει την ψυχή του στο κακό και αυτό την κρατούσε ως τώρα νέα.