Η Οδύσσεια προσφέρεται σε μια γλώσσα σύγχρονη, απλή και ζωντανή, που κάνει το έπος προσιτό ακόμα και στις μικρές ηλικίες. Με πρόσθετο μορφολογικό στοιχείο τη ζευγαρωτή ομοιοκαταληξία, αναδύονται ανάγλυφα, με λυρισμό, ρεαλισμό και συνάμα συναίσθημα, εικόνες του έπους που μαγνητίζουν τον αναγνώστη. Πρόκειται για μια αληθινά πρωτότυπη διασκευή, η οποία, σεβόμενη το πρωτότυπο, στην ουσία το αναδημιουργεί.
Γιάννης Σ. Παπαδάτος αν. καθηγητής, Τ.Ε.Π.Α.Ε.Σ. Παν/μίου Αιγαίου, κριτικός παιδικού και εφηβικού βιβλίου

Η Βασιλική Νευροκοπλή, με όχημα τον ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο, τον πιο οικείο στο ελληνικό αυτί στίχο, προσφέρει στο νεανικό κοινό την παγκοσμίως αγαπητή Οδύσσεια επιτυγχάνοντας έναν άθλο. Ο άθλος συνίσταται στο ότι χειρίστηκε αξιοθαύμαστα το μέτρο και τη ρίμα στη μεγάλη δυσκολία της επιλογής των στοιχείων του ομηρικού έπους που διατήρησε στη διασκευασμένη του εκδοχή, χωρίς να χαθεί ούτε η υπόθεση ούτε η μαγεία του έργου, και στο ότι, επιδιώκοντας την ποικιλία στην ομοιοκαταληξία και στα σχήματα λόγου, ενσωματώνει στον στίχο της χαρακτηριστικά τόσο του προσωπικού δεκαπεντασύλλαβου (διασκελισμούς και κατάργηση της ισομετρίας) όσο και αυτού της δημοτικής παράδοσης (π.χ. τριμερή χνάρια και παραλληλισμούς), χωρίς να καταφεύγει στην ευκολία της χασμωδίας. Έτσι, μας προσφέρει ένα σύγχρονο κείμενο, που με όχημα τη νεοελληνική παραδοσιακή μετρική, μας γνωρίζει και μας εξοικειώνει με το αρχαιότερο ελληνικό ποιητικό έργο.
Τασούλα Μαρκομιχελάκη επίκουρη καθηγήτρια, Τμήμα Φιλολογίας Α.Π.Θ.

Από τότε που οι ιθύνοντες του νεοελληνισμού στην παιδεία και την γλώσσα αφαίρεσαν σταδιακά από τον νέον άνθρωπο την πρώιμη και άμεση επαφή του με τα ομηρικά έπη, προέκυψε το πρόβλημα της μετάφρασής τους, με όλους τους κινδύνους που αυτό επισύρει του ιδεολογικού σφετερισμού και της εμπλοκής σε ατέρμονες συζητήσεις περί μεταφράσεων. Η Νευροκοπλή, με πλήρη συνείδηση του προβλήματος, αλλά χωρίς να εντάσσεται σε μια εκ των προτέρων λύση του, μας παρουσιάζει την πρότασή της, μια θαυμάσια νεοελληνική Οδύσσεια με άκρα προσοχή στα ομιλήματά της, στους τρόπους της ευσέβειάς της -βασική μέριμνα και αυτή του μεταφραστή-, αλλά και στην περιπέτεια της αφήγησής της, διασταυρώνοντας φωνές από την σεμνότητα της παράδοσης και την ποίηση της καθημερινότητας, και αφήνοντας σταθερά πίσω της τον «διανοούμενο» Όμηρο με την φωνή σαν ποιητικίζουσα εκφώνηση ομιλιών, κάτι που έχουμε συνηθίσει να ακούμε εδώ και έναν αιώνα τώρα και είναι καιρός αλλού να στρέψουμε πλέον την ακοή μας.
Αθανάσιος Αγγέλου βυζαντινολόγος