ΚΛΑΥΔΙΟΣ. - Λοιπόν, τι βλέπετε;
ΑΜΛΕΤ. - Τη φυλακή μου, κύριέ μου.
ΚΛΑΥΔΙΟΣ. - Τη φυλακή σας; Που είναι αυτή;
ΑΜΛΕΤ. - Εδώ.
ΚΛΑΥΔΙΟΣ. - Η φυλακή σας, εδώ;
ΑΜΛΕΤ. - Ετούτη η χώρα, κύριέ μου.
(...)
ΚΛΑΥΔΙΟΣ. - Από εσάς και μόνο εξαρτάται να απελευθερωθείτε.
ΑΜΛΕΤ. - Για μένα αυτή η χώρα είναι μια φυλακή.
ΚΛΑΥΔΙΟΣ. - Εγώ έχω άλλη γνώμη.
ΑΜΛΕΤ. - Είμαι πρόθυμος να το πιστέψω. Καθώς τίποτα δεν είναι καλό ή κακό από μόνο του τα πάντα εξαρτώνται από το πώς τα σκεφτόμαστε.
ΚΛΑΥΔΙΟΣ. - Εάν αυτή η χώρα είναι μια φυλακή, τότε είναι κι ο κόσμος όλος.
ΑΜΛΕΤ. - Ξακουστή φυλακή, αναμφίβολα: πολλά κελιά, παραρτήματα, μπουντρούμια. Εδώ, ωστόσο, βρισκόμαστε σε ένα από τα χειρότερα.
ΚΛΑΥΔΙΟΣ. - Δεν συμμερίζομαι διόλου το πώς νιώθετε.

Η ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΦΟΝΩΝ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΜΛΕΤ είναι μια διασκευή.

Ο Μπερνάρ-Μαρί Κολτές (1948-1989) είχε διαβάσει συστηματικά Σαίξπηρ από τα αγγλικά και διάφορες γαλλικές μεταφράσεις από το 1969. Το 1974, θέλοντας να γράψει αυτή τη συμπυκνωμένη εκδοχή, χρησιμοποίησε ως οδηγό στη δουλειά του τη μετάφραση του σπουδαίου ποιητή Yves Bonnefoy.

Ο Κολτές ξαναγράφει και διασκευάζει τον Αμλετ για τέσσερα πρόσωπα, αναζητώντας τον πυρήνα του έργου. Ο μετέπειτα μεγάλος συγγραφέας, που διέσχισε σαν λαμπρός μετεωρίτης το γαλλικό και το παγκόσμιο θέατρο στη δεκαετία του 1980 με έργα σαν Στη μοναξιά των κάμπων με βαμβάκι, Δυτική αποβάθρα, Αγώνας νέγρου και σκύλων, Ρομπέρτο Τσούκκο κ.ά., με θάρρος και θράσος επιχειρεί μια άσκηση ύφους, επιλέγει, ούτε λίγο ούτε πολύ, ένα από τα σπουδαιότερα έργα του παγκόσμιου ρεπερτορίου και αναζητεί τη γλώσσα και τα κλειδιά για τη δική του γραφή. Λίγα χρονιά μετά, το 1977, θα βγει στη θεατρική αρένα με τη Νύχτα μόλις πριν από τα δάση και τα έργα του θα ανεβούν από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του κόσμου, όπως τον Patrice Chereau, τον Peter Stein και άλλους.