ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ, ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ, ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Είκοσι οκτώ σταγόνες
τάζουνε έρωτες, αγάπες, χρόνους, θανάτους
Είκοσι οκτώ σταγόνες
Πότε σάρκες και πότε αερικά
Μια οξυγόνο κι άλλες φορές μαζούτ
Είκοσι οκτώ σταγόνες
Θα σε δροσέψουν, θα σε κάψουν… Τόσο!
Κι όταν θα μαζευτούνε όλες μαζί
γι’ άλλους θα γίνουν θάλασσες,
γι’ άλλους ποτάμια, πυρκαγιές
Είκοσι οκτώ σταγόνες στάζουνε, και πόσο θα βραχείς;

Ο άνθρωπος πίσω, μέσα, δίπλα, παράλληλα με τον χρόνο, τον θάνατο, τα πάθη. Βουτηγμένος στις αδυναμίες του, ηλεκτρισμένος και γυμνός μπροστά μας. Ως μικρός ήρωας, μα και ως αρνητικός πρωταγωνιστής. Σαν μπουκιά και σαν αντίδωρο. Κραυγή, και δυο φορές ανάσα. Λαϊκός ποιητής ο λόγος, μα και φονιάς. Τα σύμφωνα ξουράφια, φωνήεντα ιαχές.

Ο άνθρωπος. Κάθε σταγόνα και φωτιά.
Είκοσι οκτώ. Όσο του φεγγαριού ο κύκλος.