Η τρυφερότητά μου εξαντλείται (τόσο αλόγιστα που τη σπατάλησα). Είναι ουσιαστικό και ακριβές, αλλά δεν τα λέει όλα. Βλέπετε, μόνον όταν φτάνεις στο όριο (της τρυφερότητας ή όποιας άλλης δύναμης) αναγνωρίζεις πόσο είναι ανεξάντλητη. Όσο πιο πολύ δίνουμε, τόσο πιο πολύ μας περισσεύει, από τη στιγμή που αρχίζουμε να σπαταλάμε - ξεχειλίζει! Αιμορραγούμε - και με την αιμορραγία γινόμαστε πηγή ζωής.