Ο Φρόιντ διατήρησε, χωρίς φυσικά να το ομολογεί, την αξιωματική διατύπωση των συλλήψεών του, και επιπλέον την εκκρεμότητα των εναισθήσεών του: μια εκκρεμότητα η οποία συμπλησιάζει προς τον "οφθαλμό" των αφοριστικών προταγμάτων ως θραυσμάτων της πλουραλιστικής σκέψης, ως νοημάτων μιας δράσης και ενός πράγματος, τα οποία δεν είναι παρά αντικείμενα της ερμηνείας και της τέχνης του ερμηνεύειν. Με αυτόν τον τρόπο, φαίνεται να διατηρεί τη νιτσεϊκή κληρονομιά του και τη συνάφεια των αξιωματικών του διατυπώσεων με την αφοριστική μορφολογία.