Η ισπανική λογοτεχνία του 20ού αιώνα είναι μια από τις πιο σημαντικές εθνικές λογοτεχνίες του περασμένου αιώνα σε παγκόσμιο επίπεδο. Από τον ισπανοαμερικάνικο Συμβολισμό (Μodernismo hispanoamericano) του Μανουέλ Ματσάδο ή του πρώιμου έργου του Χουάν Ραμόν Χιμένεθ και του Ραμόν Μαρία ντελ Μπάγε-Ινκλάν, στο μεταίχμιο του 19ου με τον 20ό αιώνα, μέχρι τη Generaci?n X των Ράι Λορίγα και ’νχελ Μάνιας, στα μέσα της δεκαετίας του ’90, οι Ισπανοί λογοτέχνες παρήγαγαν έργα διαχρονικά τα οποία, μέσω των μεταφράσεων, διαδόθηκαν, διαβάστηκαν και καταξιώθηκαν παγκοσμίως.

Ενδιάμεσα, όπως είναι φυσικό, υπήρξαν πολλοί και ενδιαφέροντες «σταθμοί» σε αυτό το εκατοντάχρονο ταξίδι, όπως η Γενιά του ’98 (Μιγκέλ ντε Ουναμούνο, Πίο Μπαρόχα, Αθορίν), η Γενιά του ’14 (Χουάν Ραμόν Χιμένεθ, Ραμόν Πέρεθ ντε Αγιάλα), η Γενιά του ’27 (Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, Ραφαέλ Αλμπέρτι, Πέδρο Σαλίνας), ο Κοινωνικός Ρεαλισμός της δεκαετίας του ’50 στην πεζογραφία (Ιγκνάθιο Αλδεκόα, Ραφαέλ Σάντσεθ Φερλόσιο, Κάρμεν Μαρτίν Γκάιτε) και στην ποίηση (Φρανθίσκο Μπρίνες, ’νχελ Γκονθάλεθ, Χοσέ ’νχελ Βαλέντε), ο Πειραματισμός της δεκαετίας του ’60 (Χουάν Γκοϊτισόλο, Χουάν Μπενέτ), οι Νεότατοι Ποιητές (Φέλιξ ντε Αθούα, Λεοπόλδο Μαρία Πανέρο, ’να Μαρία Μος) ή η Νέα Πεζογραφία της δεκαετίας του ’80 (Αντόνιο Μουνιόθ Μολίνα, Χαβιέρ Μαρίας, Χούλιο Γιαμαθάρες, Ρόσα Μοντέρο), για να αναφερθούμε στους πιο σημαντικούς από αυτούς και τους κύριους εκπροσώπους τους.

Η παρούσα ιστορία της ισπανικής λογοτεχνίας του 20ού αιώνα, η πρώτη που γράφεται στα ελληνικά, φιλοδοξεί να οργανώσει πάνω στο χαρτί τη δαιδαλώδη και πολύσημη λογοτεχνική πραγματικότητα της χώρας κατά τον περασμένο αιώνα, προσφέροντας ταυτόχρονα ένα εκτενές δίγλωσσο (στο πρωτότυπο και σε ελληνική μετάφραση) ανθολόγιο με κείμενα (πεζά, ποιητικά, θεατρικά, δοκίμια) των σημαντικότερων δημιουργών της προαναφερθείσας περιόδου.